Mijn vorige bijdrage was uitgebreid. Met de belofte deze keer het wat korter te houden. Daar ga ik me aan houden. De reden: Het Corona-virus heeft in huize Konter toegeslagen. Na een periode van testentekort, was er plots voor zorgpersoneel de mogelijkheid voor preventief testen. Zo ook voor mijn partner. Ze had wat lichte, niet echt Corona-gerelateerde klachten. Toch maar voor de zekerheid even testen, vond het ziekenhuis waar ze werkt. En de dag voor onze meivakantie: Bingo. Positief getest.
Dan komt er een circus op gang. Interviews door de GGD, volledige isolatie voor een week voor mijn partner, de huisgenoten twee weken in quarantaine na het laatste contact. Meteen de vraag: Ons laatste contact? Welk contact wordt bedoeld?……De GGD legde uit: langer dan 15 minuten binnen een straal van 1,5 m. Die was duidelijk, meetbaar. Dat was natuurlijk de echtelijke stonde. Ook meteen het verzoek of we mee wilden draaien in de pilot van de GGD. Contactonderzoek, maar ook hoe de isolatie en quarantaine was bevallen. Was het vol te houden, hoe het persoonlijk gegaan was en of er (sociale) uitsluiting op de loer lag. Hier deden we natuurlijk aan mee, ik ben gek op pilots. Maar vooral veel vragen, vragen en nog eens vragen. Onzekerheid bij iedereen.
Na het opmaken van de contactanalyse zijn direct alle “contacten” geïnformeerd dat we “besmet” waren. Hartverwarmend waren de steunaanbiedingen en de steunberichtjes die daarop volgden. Bloemen op het pad. Kaartjes in de bus. Wandelroutes werden aangepast. Even groeten en zwaaien op afstand, een soort zwaai-by aan de Kade.
Maar….ook andere reacties. Niet bij ons komen hoor, want wij behoren tot de risicogroep. Ook geen contact via, via, want je weet het nooit! Ook mijn duiven werden aangemerkt als potentieel Coronagevaar. Mocht niet meer meedoen met de door de afdeling Friesland’96 georganiseerde vluchten. Ook niet als een derde de duiven ophaalde volgens de opgestelde protocollen. Je kon immers niet weten. Van mens naar mens, van mens naar duif, van duif naar duif en daarna duif naar mens….je kon niet voorzichtig genoeg zijn. En ook voor onze kat Dusk het nadrukkelijke advies: houd het dier alstublieft binnenshuis, er is immers ook al een uitbraak onder katten bij een nertsenfokkerij in Brabant. Erg begrijpelijk allemaal, maar “op afstand” voelde opeens toch wel erg anders “op afstand”, een beetje afstandelijk.
Door de quarantaine ook de AB-vergadering van 26 mei 2020 gemist. Wel “op afstand” gevolgd via de live stream, maar ik was er niet fysiek bij. Erg jammer want er kwamen mooie onderwerpen langs: Watervisie, kostentoedeling, en het voorkeursalternatief voor de nieuwe sliblijn op de RWZI-Echten. Maar ook zonder mij zijn de besluiten genomen. Hierover vertel ik een volgende keer. Ook over andere onderwerpen want we zijn bij WDOD lekker bezig.
Nu, na de quarantaine, deze periode overdenkend, besef ik me dat het niet meer hetzelfde wordt na deze Coronaperiode. Niet alleen voor de positief getesten of de gezinsleden daarvan, maar ook voor alle mensen die leven met de angst nog besmet te worden. Deze angst heeft gevolgen voor de houding naar elkaar toe, hoe we op elkaar gaan reageren, weer gaan samenzijn, hoe we weer samen gaan werken en gaan samenwerken. Dit vraagt van iedereen wel wat, meebewegen met de ander, meer inlevingsvermogen, respect voor het anders denken, die andere oplossing, wat is er binnen de richtlijnen wel mogelijk. Maar ook opkomen voor jezelf om onnodige uitsluitingen te voorkomen. Hier moeten we z’n allen aan werken, noem het maar Corona-adaptatie.
Langzaam gaat alles van het slot, voor ons duurt het nog een tijdje. Wij blijven nog een tijdje “op afstand”. Volgens het andere nieuw: Corona-adaptatie.
Wim Konter
