In memoriam: Koos Dalstra
In Memoriam: Koos Dalstra
Koos Dalstra is op 18 mei in Kallenkote overleden. Hij was al enige tijd ziek. Koos was decennia lang een ankerpunt in de Partij van de Arbeid in Steenwijkerland en in Overijssel. Koos is vele termijnen raadslid geweest in Steenwijkerland, waarvan ook enige jaren fractievoorzitter (2006 tot 2010), was meerdere periodes voorzitter van het Gewest Overijssel (sinds 2011) en altijd beschikbaar voor nog een taak die de Partij van de Arbeid vooruit zou helpen. “Hij was er altijd.”, staat op zijn rouwkaart geschreven. Zo kenden we Koos ook. Hij was er kennelijk altijd voor zijn vrouw Meinie, zijn kinderen en kleinkinderen en dan ook nog voor de Partij van de Arbeid, vrijwilligerswerk, de RSG waar hij tot zijn pensioen als conrector werkte. Koos was een ankerpunt, een man waarbij velen konden aanmeren, omdat ze wisten dat er dan houvast zou zijn. Koos bracht stabiliteit in de fractie, waar het in zijn periode een aantal keren stormde door de wisseling van wethouders, en ook in de coalitie, soms een onrustige arena. Dan leunde Koos op een van die oude sociaal democratische waarden: de boel bij elkaar houden. In de politieke wereld lopen natuurlijk veel mensen rond die goed denken te weten hoe het allemaal anders moet, dat is de aard van het metier, en dat wil dan wel eens flink botsen. Dat kan zonder blijvend letsel, als er mensen als Koos in de buurt zijn, die weten hoe je daarna verder moet.
In de politiek was hij niet altijd uit op het podium, een zeldzaamheid. Hij gaf met genoegen anderen de ruimte om in beeld te komen en zich te ontwikkelen. Daar schemerde zijn onderwijsachtergrond ongetwijfeld in door. Hij was meer de stille kracht, maar ook geluidloos alom aanwezig.
Ik denk terug aan de vele campagnes voor de gemeenteraad, de provincie, de 2e kamer-verkiezingen waar we samen opgetrokken hebben. We moeten opgeteld honderden kilometers langs deuren gesjouwd hebben om de ideeën van de Partij van de Arbeid uit te dragen. Koos en Meinie waren steevast aanwezig, al was lopen niet de favoriete bezigheid van Koos. Of we nu in Steenwijk, Oldemarkt, Vollenhove of Kuinre afgesproken hadden, ik zie hem zo nog aankomen rijden, doorgaans in een felgele auto die het op wonderlijke wijze vanaf de vijftiger jaren overleefd had, dankzij de handigheid van Koos. Die hobby paste kennelijk ook nog in zijn toch al welbestede tijd.
Aan Koos denkend vraag ik me af of ik hem vaak genoeg kameraadschappelijk omarmd heb en gezegd heb hoezeer ik hem en zijn inzet voor de Partij van de Arbeid waardeer. Ik doe het hierbij, nogmaals. Soms neem je “er altijd zijn” te vanzelfsprekend aan.
Koos werd 75 jaar. Hij stond nog vol in het leven. Meinie, zijn kinderen en kleinkinderen zullen hem enorm missen. Wij blijven hem nog lang herinneren met grote waardering en een warme glimlach.
Luc Greven
